نماد مجلس نمایندگان کشور نخجوان
معرفی کشور نخجوان

جمهوری خودمختار نخجوان بخشی از جمهوری آذربایجان است که مرکز آن شهر نخجوان است . شهر نخجوان ۱۲ کیلومتر مربع وسعت دارد و کل جمهوری از ۸ شهر ، ۸ شهرستان و در حدود ۲۰۳ روستا تشکیل شده ‌است .
در ۹ فوریه سال ۱۹۲۴ میلادی نخجوان به صورت جمهوری خودمختار تأسیس شد .
این جمهوری خودمختار در جنوب قفقاز و شمال رود ارس واقع شده و از شمال و مـشرق مــحدود بــه جــمهوری ارمنستان از جنوب محدود بــه ایران و از غرب محدود به ترکیه است .
طول مرزهای این جمهوری با «جمهوری ارمنستان» ۲۲۴ کیلومتر ، «جمهوری اسلامی ایران» ۱۶۳ کیلومتر و «جمهوری ترکیه» ۱۲ کیلومتر است . مساحت این جمهوری خودمختار ۵۵۰۰ کیلومتر و شمار اهالی آن در سال ۱۹۸۳ میلادی بالغ بر ۲۵۷۴۰۰ نفر و در سال ۲۰۰۱ میلادی تقریباً بالغ بر ۴۰۰ هزار نفر تخمین زده شده ‌است .
تاریخ نخجوان
این کشور در سده‌های ۹ و ۸ پیش از میلاد زیر سلطه دولت «اورارتو» قرار گرفت . در زمان پادشاهی «منوئه» لشکریان «اورارتو» با گذشتن از رود ارس به سوی شمال و جلگه ایروان تاختند . و قسمت‌هایی از این سرزمین را به تصرف خود در آوردند . «منوئه» برای حفظ نواحی تسخیر شده ، در ساحل راست شمالی رود ارس نزدیک روستایی که اکنون به نام ترکی «داش‌بورون» معروف است مرکز اداری تأسیس کرد ، و آن را (منوآهینیلی) نامید .
در سده هفتم پیش از میلاد بخشی از اراضی تابع دولتهای «ماننا» و ماد بود . ولی در سده هشتم پیش از میلاد بخشی از شاهنشاهی (امپراتوری) هخامنشیان شد . از آن پس فرمانروایان ارمنی از دودمان یرواندی بر نخجوان حکم راندند . و این کار با موافقت کوروش بزرگ پادشاه هخامنشی صورت گرفت .
بعد از «یرواندیان» دودمان «ارتاشیان» و سپس اشکانیان بر نخجوان حکم‌فرامایی کردند و نخجوان بخشی از سرزمین اتورپاتکان شد . بعدها این سرزمین به دو گروه از «ناخارارهای» ارمنی تعلق یافت . شمال آن در اختیار دودمان «سیونی» و جنوب آن زیر فرمان دودمان «آرتسرونی» قرار گرفت .
در سده سوم میلادی نخجوان به همراه بخش شرقی قفقاز تابع دولت ساسانی بود ، و شاهان ساسانی مرزبانانی بر این سرزمین می‌گماردند . در پیکارهای میان دولتهای ایران و روم و بعدها ایران و بیزانس ، نخجوان بارها مورد تاخت و تاز قرار گرفت در این سرزمین آتشکده‌های متعددی وجود داشته‌ است . و در این حین کلیساهایی نیز در آن منطقه بنا گردید . از آثار بجای مانده از آن زمان می‌توان دریافت که زرتشتیان و مسیحیان در کنار یکدیگر زندگی می‌کردند .
این جمهوری خودمختار براساس معاهده ترکمنچای در سال ۱۸۱۸ میلادی از ایران ، و در سال ۱۹۱۸ میلادی توسط ارمنی‌ها از خاک جمهوری آذربایجان جدا گردید اما با اعلام خودمختاری در ترکیب جمهوری آذربایجان قرار گرفته ‌است . بعد از فروپاشی شوروی و آغاز جنگ ارمنستان و آذربایجان ، ارتباط زمینی نخجوان با باکو قطع شد .
آئین مسیحیت در سده چهارم میلادی توسط «گریگور» مشهور ، و تیرداد سوم یا تیرداد بزرگ ، شاه ارمنستان ، رواج یافت . از این به بعد آئین زرتشت در معرض نابودی قرار گرفت .
در سده‌های ۵ و ۶ میلادی یکی از مناطق مرزبان نشین ساسانی ، نخجوان بود . اواخر سده ۶ میلادی بخشی از نخجوان ، از جمله ناحیه «سیونیک» ضمیمه خاک «آتورپادکان» شد . از قرن ۴ تا ۱۱ میلادی کرسی اسقفی «اساقفه» وابسته به دودمان مرادابتونی «مردبد» در نخجوان قرار داشت .
سده ۴ میلادی هزاران ارمنی و یهودی نخجوان ، به ویژه شهر مرکزی آن سکنی داشتند . در نیمه نخست سده ۶ میلادی در نخجوان مرکز ضرب سکه‌های ساسانی دایر شد . در عهد جنگهای «ایران» و «بیزانس» درسال ۶۲۵ میلادی هراکلیوس طی لشکرکشیهای خود شهر و بخشی از سرزمین نخجوان را ویران کرد .
در سالهای ۴۱۲-۴۱۱ هجری قمری «ترکان غز» به سرزمین «وسپوهرگان» که شامل نواحی «وان» ، «اردوبار» و «نخجوان» بود ، حمله بردند . بعضی تاریخ‌نگاران از وجود پیکارهایی میان ارمنیان و ترکان نخجوان در (دوین ) خبر داده‌اند .
نخجوان در سده‌های ۱۰ و ۱۱ میلادی از شکوفایی برخوردار بود ولی از آن پس ترکان غز به سرزمین مزبور هجوم آوردند . در سده ۱۲ میلادی نخجوان تابع دولت «ایلدگزها» بود . در شهر نخجوان کلیساها ، مساجد و کاروانسراهای متعددی وجود داشت که بسیاری از آنها توسط تخریب و یا به کل برچیده شده‌اند . سال ۱۲۲۱ میلادی مغولان به نخجوان حمله بردند . در سال ۱۲۲۵ میلادی ، ۶۲۲ هجری قمری «جلال‌الدین محمدخوارزمشاه» بر نخجوان حکم راند .
در سده‌های ۱۱ و ۱۲ هجری و دوران جنگهای ایران و عثمانی ، اراضی نخجوان بارها به میدان جنگ سپاهان دو کشور تبدیل شد .
در قرن ۱۱ هجری ، ۱۶۰۳ میلادی شاه عباس برای باز پس گرفتن ولایات شمال غربی ایران از دولت عثمانی به آذربایجان لشکر کشید . شاه عباس با روش خاصی که در جنگها داشت توانست بخش بزرگی از آذربایجان ، قره‌باغ ، ارمنستان و نخجوان را از ترکان باز پس گیرد . در سال ۱۱۳۷ هجری قمری پایان عصر صفویان حاکم بر نخجوان کلید خورد و ولایت به پسر عسگرشاه طهماسب تسلیم شد . در پیکاری که میان نادرشاه افشار و «تیمورپاشا» در گرفت ، سردار ترک شکست خورده این شکست سبب شد که «علی‌پاشا» طی نامه‌ای متذکر گردد که آماده ‌است «قلعه نخجوان» را رها کند و به قسطنطنیه باز گردد .
در دوران جنگهای ایران و روس ، نخجوان از سوی ارتش روسیه تزاری اشغال شد و طبق معاهده ترکمنچای اراضی این سرزمین به تصرف دولت روسیه درآمد . در سال ۱۸۴۱ میلادی نخجوان تابع حکومت گرجستان و در سال ۱۸۴۶ میلادی تابع حکومت ایروان «ارمنستان» شد . و در سال ۱۹۱۸ میلادی نخجوان تحت اشغال نیروهای ترک قرار گرفت .
بعد از شکست عثمانی‌ها در جنگ جهانی اول ، ترکیه جمهوری ارس را در این ناحیه تشکیل داد . این جمهوری تا ژانویه سال ۱۹۱۹ میلادی که نیروهای انگلیسی نخجوان را اشغال کردند وجود داشت . پس از آن ، در نخجوان تشکیلات جدیدی در شکل فرمانداری نظامی تحت قیومت انگلیس به وجود آمد ، و یک داشناک ریاست حکومت نخجوان را به عهده گرفت . انگلیسی‌ها سرانجام از روس‌های بلشویک در قفقاز شکست خورده و از نخجوان و قفقاز عقب‌نشینی کردند .
در ۲۸ ژوئیه سال ۱۹۲۱ میلادی سه ماه پس از تأسیس دولت شوروی سوسیالیستی ، نخجوان نیز به صورت یک جمهوری شوروی سوسیالیستی تأسیس شد . و در تاریخ ۹ فوریه سال ۱۹۲۴ میلادی نخجوان به صورت جمهوری خودمختار و جزئی از جمهوری شوروی سوسیالیستی آذربایجان درآمد و نخستین قانون اساسی آن در سال ۱۹۲۶ میلادی به تصویب رسید .
ریشه نام نخجوان
در گویش‌های مختلف به نخجوان ، «ناخ جوان» ، «ناخ جاوان» ، «ناخ ایجه‌وان» ، «ناخ‌ایجاوان» هم گفته شده‌ است که بر پایه نظر زبان شناس قرن نوزدهم جان هنریش این نام از «ناخ‌ناگان ایجه وان» در زبان ارمنی گرفته شده‌ است و به معنی «نخستین استراحتگاه» است . بر پایه نوشته های انجیل نوح پس از فرو نشستن جوشش طوفان در کوهستان آرارات فرود آمده بود . بدان سبب نخجوان با گویش ارمنی بدین نام نامیده شد .
البته این نام در دوران باستان به این شکل نیامده است و هنریش معتقد است این نام دگرگون شده Nakhchivan به Nax�?avan است که از کلمه Nax�? و پسوند avan که در ارمنی به معنی شهر است پدید آمده است . نخجوان نیز در جغرافیای بطلمیوس و توسط دیگر نویسندگان کلاسیک به عنوان Naxuana ذکر شده بود .
نخجوان را در سده‌های نخست میلادی «آپوواتریون» می‌نامیدند که به معنی «استراحتگاه و کاروانسرای» است . در سده دوم میلادی ، نخجوان را بنام (ناکساوانا) NAXOUANA نامیدند .
جغرافیای نخجوان
نخجوان در ترکیب کشور آذربایجان یک جمهوری خودمختار است که پیوستگی ارضی و جغرافیایی با پیکره اصلی خاک جمهوری آذربایجان ندارد . این جمهوری خودمختار از جنوب و شمال غربی با جمهوری اسلامی ایران و جمهوری ترکیه و از شمال و شمال شرقی به جمهوری ارمنستان محدود شده و با جمهوری اسلامی ایران ۱۶۳ کیلومتر مرز مشترک دارد . خطوط مرزی نخجوان با جمهوری اسلامی ایران طی معاهده ترکمنچای مشخص شده‌ است و مرزهای این کشور ، جمهوری ترکیه و جمهوری ارمنستان به موجب موافقت‌نامه «قارص» مشخص گردیده ‌است .
جمهوری خودمختار نخجوان با مساحت ۵۵۰۰ کیلومتر مربع دارای سرزمینی پست است . مرتفع‌ترین قلعه این جمهوری خودمختار حدود ۳۹۰۴ متر ارتفاع دارد که به نام «قاپی جیق» معروف است .

نخجوان در یک نگاه

زبان : -

دين : -

جمعيت : -

تعداد توریست : -

معرفی اجمالی

پایتخت : نخجوان

حکومت : -

تعطیل ملی : -

احزاب سیاسی : -

ساختار دولتی

واحد پول : -

شرکاء تجاری : -

کشاورزی : -

صنعت : -

رشد اقتصادی : -

ساختار اقتصادی

خط تلفن : -

همراه : -

کاربر اینترنت : -

شناسه اینترنت : -

سایت : -

ساختار ارتباطات

مساحت : -

آب و هوا : -

همسایه ها : -

منابع طبیعی : -

اختلاف ساعت : -

ساختار جغرافیایی

خطوط نفت : -

زمینی : -

راه آهن : -

آبی : -

فرودگاه : -

ساختار حمل و نقل
شهرهای مهم نخجوان
nakhjavan

nakhjavan جزئیات

nakhjavan1

nakhjavan1 جزئیات

nakhjavan2

nakhjavan2 جزئیات

nakhjavan3

nakhjavan3 جزئیات

kahf cave views

kahf cave views جزئیات

cave kahf view

cave kahf view جزئیات

inside kahf cave

inside kahf cave جزئیات